Kometa

Ujrzałem Kometę ze złotym warkoczem
Zaśpiewać jej chciałem lecz znikła mi z oczu
Raz jeszcze błysnęła tam w drzewach a potem
Zostały mi w oczach monety dwie złote

Monety ukryłem pod dębem w szczelinie
Nim znowu nadleci nasz czas dawno minie
Nas już tu nie będzie gdy ona powróci
A chciałem komecie piosenkę zanucić

O lesie o trawie o wodzie
O śmierci z którą nam mierzyć się przychodzi
O zdradzie miłości o świecie
O wszystkich ludziach co tu na tej żyli planecie

Ruszają pociągi w niebieskie rozjazdy
Pan Kepler ustalił im tam rozkład jazdy
Odnalazł wpatrzony w gwieździste przestrzenie
Blask tej tajemnicy co jest nam jak brzemię

Cień wiecznie tajemnej reguły w przyrodzie
Że tylko z człowieka się człowiek narodzi
Że drzewem z gałęzią wciąż łączy się korzeń
Krew naszych nadziei szybuje przestworzem

Ujrzałem kometę na niebie szerokim
Jak relief artysty z minionej epoki
Sięgnąłem by chwycić zatrzymać przy sobie
I naraz pojąłem jak mały jest człowiek

Jak posąg Dawida wykuty w marmurze
Wciąż stałem czekałem Komety tam w górze
Ech pycho żałosna Gdy znów błyśnie w drzewach
Nas już tu nie będzie Kto inny zaśpiewa

O lesie o trawie o wodzie
O śmierci z którą nam mierzyć się przychodzi
O zdradzie miłości o świecie
Piosenka będzie to o nas i Komecie