ตะวันรอนที่หนองหาน

โอ้ละเน้อ โอ โอ โอ โอ้ ละเน้อ
ผู้สาวภูไท
ใช่มีแต่ที่เรณู
ได้ฮักแล้วพี่ได้ฮู้
คือสาวภูไทสกลนคร
ครั้นไปเที่ยวงานพระธาตุเชิงชุมได้พบบังอร
เหมือนเคยร่วมบุญปางก่อน
อยู่สุดขอบฟ้าก็มาพบพาน

แดดอัศดง
ค่ำลงที่ฝั่งหนองหาร
เฮาสองเคยเที่ยวด้วยกัน
มนต์ฮักสายัญห์สวาทวาบหวาม
สายลมเฉื่อยฉิวทิวสนลิ่วโอนสอดเสียงกังวาน
เหมือนเสียงใจเฮาสาบาน
ให้หนองหารได้เป็นสักขี

โอ้ละเน้อ
หัวใจดังเหมือนต้องมนต์
ท้าวผาแดงและนางไอ่ดล
ให้เจอน้อง ณ แดนแห่งนี้
วอนจ้าวช่วยคุ้ม
ฮักยั่งยืนอย่าได้หน่ายหนี
เหมือนนิยายมี
อยู่คู่หนองหารคนขานกล่าวชม

แดดอ่อนคราใด
หัวใจพี่สั่นสะท้าน
คิดถึงเคยฮักผูกพัน
คิดถึงหนองหารที่เคยรื่นรมย์
ความหลังฝั่งหนอง
ที่เคยประคองนวลน้องแนบชม
หัวใจยังครางระงม
โอ้แม่สาวสกลที่รัก