Ξανά Με Τους Κακούς

Ξανά με τουσ κακούσ
Τουσ μίζερουσ και απρόσωπουσ
Η ζωή με απομόνωσε
Και νιώθω άτυχοσ
Που πίσω μου σε αφήνω
Γλυκέ μου τύραννε
Που ο ύπνοσ μου ήταν ύπνοσ σου

Ξανά με τουσ κακούσ
Τουσ φίλαυτουσ και είρωνεσ
Κάθε μέρα ξοδεύομαι
Και νιώθω αδικημένοσ
Που τελικά σε χάνω
Γλυκέ μου θάνατε
Που πέθαινα όταν πέθαινεσ

Ξανά με τουσ κακούσ
Ανέραστουσ ζηλιάρηδεσ και συμπλεγματικούσ
Μοιράζομαι τραπέζι
Στιγματίζομαι απ’ αυτούσ
Σ’ ένα προσκύνημα στα πόδια τησ
Ζητώ παρηγοριά
Αυτήσ που στα 16 τησ
Δεν ήτανε γριά
Και δε μασ έλεγε ανώριμουσ
Όταν ήμαστε παιδιά

Ξανά με τουσ κακούσ
Υποκριτέσ και υπόγειουσ
Η ζωή με ισοπέδωσε
Και είναι πάνω απ’ τισ δυνάμεισ μου
Να σε ξαναλατρέψω
Μικρέ μου εφιάλτη
Που η ήττα μου ήταν νίκη σου