ทิ้งนาลืมทุ่ง

เมืองสุพรรณ
พี่นั้นมาลืมสาวทุ่ง
พี่ไปอยู่กรุง
ทิ้งทุ่งลืมไถทิ้งบาง

ยังจำสัญญา
จำท้องนาที่เคยถากถาง
ว้าเหว่วังเวงอ้างว้าง
ใช่หลงนางคนไหนในกรุง

เมื่อพี่มาจากบ้านนาพาใจเศร้า
น้องก็เฝ้าอาวรณ์นอนสะดุ้ง
คงหลงสาวเมืองฟ้าหลงน้ำปรุง
ทิ้งบ้านทุ่งบ้านนาไม่อาลัย

ลืมความรักพักพิงอิงเขนย
ไม่ลืมเลยไม่ว่าจะอยู่ไหน
ไม่ลืมสาวนุ่งซิ่นกลิ่นสไบ
จงรู้ใจว่าสมัครรักจริงจริง

เคยสาบานหน้าศาลเมื่อคราวก่อน
พี่พร่ำวอนขอรักจากยอดหญิง
แล้วทำไมเงียบหายหน่ายเร็วจริง
มัวแต่วิ่งหางานร้าวรานใจ

หากได้ดีวันใดไม่ไปถึง
จะกลับคืนท้องนาเคยอาศัย
สาวบ้านนายังรอรักจากดวงใจ
จำเอาไว้ว่ายังมั่นไม่ผันแปร

อย่าทิ้งนาลืมน้องให้หมองหม่น
ไม่ทิ้งนาลืมน้องให้หมองหม่น
สิ้นพี่คนใจน้องคงหมองแย่
รอพี่หน่อยเถอะนะอย่าปรวนแปร
คงตายแน่พี่ไม่มา
สาวบ้านนายังคอย