Saz Va Avaz Se

ای که مهجوری عشاق روا می داری
ای که مهجوری عشاق روا می داری
بندگان را زبر خویش جدا می داری
تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب
به امیدی که در این ره به خدا می داری

دل ربودی و بحل کردمت ای جان
لیکن به از این دار نگاهش که مرا می داری
تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب
به امیدی که در این ره به خدا می داری

ساغر ما که حریفان دگر می نوشند
ما تحمل نکنیم ار تو روا می داری
ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه توست
عرض خود می بری و زحمت ما می داری

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
از که می نالی و فریاد چرا می داری