Piosenka O Robaku

To rzecz doprawdy niesłychana żeby
Na taki pomysł zwykły robak wpadł
Zapragnął naraz ujrzeć siódme niebo
Zapragnął oddać komuś cały świat

Od dawna tak dokoła było pusto
Powszednie wszystko stało się i mdłe
I wtedy robak stworzył sobie bóstwo
Na obraz i na podobieństwo swe
I wtedy robak stworzył sobie bóstwo
Na obraz i na podobieństwo swe

Nie drżała ziemia w niebie znak nie gorzał
Tylko się lekko rozstąpiła mgła
Kiedy ją wreszcie dnia szóstego stworzył
I ujrzał jak w paletku lichym szła

Czym prędzej nie czekając na nic więcej
Do domu swego zaniósł ją przez próg
Pocałunkami ogrzał zimne ręce
I pantofelki stare zdjął jej z nóg
Pocałunkami ogrzał zimne ręce
I pantofelki stare zdjął jej z nóg

A cienie ich zawisły ponad progiem
Na dalszą drogę już nie miały sił
Tak piękne i tak smutne jakby bogiem
Jakby człowiekiem każdy z cieni był
Tak piękne i tak smutne jakby bogiem
Jakby człowiekiem każdy z cieni był

Tak piękne i tak smutne jakby bogiem
Jakby człowiekiem każdy z cieni był
Tak piękne i tak smutne jakby bogiem
Jakby człowiekiem każdy z cieni był