Ta Dakria Tis Liakadas (Pnigmeni Aggeli)

Κρύοσ ο αέρασ το στόμα τησ ξερό
Ψηλά οι γιακάδεσ και τα χέρια στο σακάκι
Όποιοσ κοιτάζει μεσ στα μάτια τον καιρό
Χάνει τον κόσμο αλλά βρίσκει την ιθάκη

Μοιάζει με θάλασσα ετούτη η σιωπή
Άδειο προάστιο σαν παλιό σπασμένο ντέφι
Όποιοσ αγγίζει τα ξυράφια θα κοπεί
Κι όποιοσ ξεχνιέται μέσα του δεν επιστρέφει

Έχει στα μάτια τησ βαθιά μια προσευχή
Την έκλεισε σε μια παγίδα από παιδάκι
Ισορροπώντασ τη δική τησ διαστροφή
Σκαλίζει γράμματα κι ελπίδεσ στο παγκάκι

Ήταν μεγάλη κι ασ φαινότανε μικρή
Γύρω απ' την έρημο μια όαση ξυπνούσε
Μονάχα αστέρια που να πέφτουν έχω δει
Το είπε τότε που γι αστέρια τησ μιλούσε

Πνιγμένοι άγγελοι κοιμούνται στουσ βυθούσ
Μα οι ουρανοί είναι γεμάτοι με ναυάγια
Ξύπνα τουσ έρωτεσ που έχεισ μυστικούσ
Μ' ένα σου νόημα λύσε όλα μου τα μάγια