Irtha Eida Kai Tha Fygo

Με πίκρεσ ξημερώνουμε
Βραδιάζω με τον πόνο
Ο θάνατοσ που καρτερώ
Θα με γλιτώσει μόνο

Πότε θα ‘ρθει κι η σειρά μου
Πότε θα ‘ρθει λαχταρώ
Όλοι τρέμουνε το χάρο
Μα εγώ τον καρτερώ

Ο θάνατοσ είναι γλυκόσ
Για τουσ βασανισμένοσ
Ετούτοσ ο παλιοντουνιάσ
Είναι για ορισμένουσ

Ήρθα είδα και θα φύγω
Σαν περαστικό πουλί
Δυστυχήσ κι αδικημένοσ
Όπωσ όλοι οι καλοί

Μοιάζουν τα δικά μου πάθη
Σαν τα πάθη του χριστού
Και το πιο πικρό ποτήρι
Με κεράσανε παντού