พี่นิดคนเดิม

นิ่ไงพี่นิดของเธอคนเดิม
เคยเสริมส่งและเชียร์ขึ้นมา
ไม่ลืมนิดให้สัญญา
นี่แหละหนาหนุ่มนาถิ่นแดนน้ำดำ

หนุ่มกุฉินารายณ์
เจ้าลืมอ้ายแล้วหรือก้อนคำ
หนุ่มเมืองน้ำดำ
ชื่อสาธิตพี่นิดของแฟน

เชียร์กันแฟนแฟนแฟนแน่นอั่ง
หรือหวานปากบั้งขังค่อขื่นขม
ลมเอ๋ยลมลมเอ้ยลม
ยามลมตีขึ้นดังมาหวือหวือ
ออกงานทุกมื้อห็นหน้าซูงาน

เหมือนตาลหวานลิ้นสิ้นซาก
หวานเพียงปากแต่ว่าแฟนใจดำ
เห็นหน้าก็ไม่ทักสักคำ
พี่นิดช้ำใครไม่เห็นหัวใจ

กลุ้มใจจังเมื่อยามดังก็ให้พวงมาลัย
ผมไม่เคยโกรธใคร ผมไม่รังเกียจใคร
เหตุไฉนหนอแฟนจึงลืม

จดหมายก็ไม่ข่าวคราว
นิดทวนครั้งเก่าเป็นสลือสลึม
มาลัยคล้องให้ผมปลื้ม
ไม่เคยลืมภาพพจน์ไม่เลือน

เคยเป็นเพื่อนยามเซาออกแอ่ว
ฮ้องเพลงเลิกแล้วแฟนถ่าอยู่รอ
บางคนก็จับข้อบายแขน
แน่นหลังเวทีเหงื่อไคไหลย้อย
คอยเอาผ้าแพรมนเช็ดเหงื่อ
ฮอยยิ้มระเรื่อเดียวนี่กะบ่เห็น

กรรมเวรเหมือนเมฆหมอกผ่าน
ผีซาตานไหนหนอดลใจ
ดวงดับแฟนเชียร์หายไป
ได้น้องใหม่ปล่อยนิดวังเวง

ยามค่ำมาเวลากลางคืน
จับไมค์ขึ้นเวทีที่เคยร้องเพลง
ไฟส่องหน้าคิดมาหัวใจวังเวง
นิดรู้ตัวเองว่ารักเก่ามันเข้าสนิม

น้องรักน้องแอ๋วน้องแมวน้องกลอย
แฟนเก่าไม่น้อย ทุกชมรมน้องสม น้องพิมพ์
ชมรมทองจันทร์ตั้งกันหวานหูจนอิ่ม
เบื่อแล้วรอยยิ้มของพี่นิดสาธิตคนจน

เป็นคนนี่บ่มีความเทห์
อุกหลายเด้รูปร่างบ่หล่อ
ความสอพลอชีกอปลิ้นปล้อน
เป็นย้อนท่าบ่คือ
มื้อจังหนึ่งมันเหงาลงซ่งล่ง
หัวใจพะวงได้นอนกลุ้ม