Eviva L’Arte! (K. Przerwa-Tetmajer)

Eviva l'arte! Człowiek zginąć musi
Cóż, kto pieniędzy nie ma, jest pariasem
Nędza porywa za gardło i dusi
Zginąć, to zginąć, jak pies, a tymczasem

Eviva l'arte! Niechaj pasie brzuchy
Nędzny filistrów naród! My artyści
My, którym często na chleb braknie suchy
My, do jesiennych tak podobni liści

Choć życie nasze splunięcia niewarte
Eviva l'arte! Eviva l'arte!
I tak wykrzykniem, gdy wszystko nic warte
Eviva l'arte! Eviva l'arte!
Eviva l'arte!

Eviva l'arte! Duma naszym bogiem
Sława nam słońcem, nam, królom bez ziemi!
Możemy z głodu skonać gdzieś pod progiem
Ale jak orły z skrzydły złamanemi

Eviva l'arte! W piersiach naszych płoną
Ognie przez Boga samego włożone
Więc patrzym na tłum z głową podniesioną
Laurów za złotą nie damy koronę

Choć życie nasze splunięcia niewarte
Eviva l'arte! Eviva l'arte!
I tak wykrzykniem, gdy wszystko nic warte
Eviva l'arte! Eviva l'arte!

Więc naprzód! Cóż jest prócz sławy, co warte?
Eviva l'arte! Eviva l'arte!
I chociaż życie nasze nic warte

Eviva l'arte! Eviva l'arte!
Eviva l'arte! Eviva l'arte!
Eviva l'arte!

Choć życie nasze splunięcia niewarte
Eviva l'arte! Eviva l'arte!
I tak wykrzykniem, gdy wszystko nic warte
Eviva l'arte! Eviva l'arte!

Więc naprzód! Cóż jest prócz sławy, co warte?
Eviva l'arte! Eviva l'arte!
I chociaż życie nasze nic warte

Eviva l'arte! Eviva l'arte!
Eviva l'arte! Eviva l'arte!