O Mounopsiras

Είμαι τόσο μικρόσ
Κι επάνω στην κοιλιά σου περπατώ
Τα 'χω χαμένα
Και φέρνω βόλτεσ γύρω από τον αφαλό

Κι είναι τόσο ζεστά
Κι ασ μην το ξέρεισ θα με έχεισ αγκαλιά
Όλο το βράδυ
Σε μια γωνιά θα σκεπαστώ με τα μαλλιά

Κι είναι τόσο φριχτά
Κάθε πρωί που είναι να φύγεισ για δουλειά
Ρούχα αλλάζεισ
Και με πετάσ με την πυτζάμα στην γωνιά

Και δεν προλαβαίνω
Να ανεβώ σε κάποια τσέπη να κρυφτώ
Και σαν τον καημένο
Σε περιμένω για να ‘ρθεισ για φαγητό

Μα έρχονται μέρεσ
Που δε γυρνάσ το μεσημέρι να σε δω
Και αργοπεθαίνω
Πηδάω απ' τα τραπέζια για να σκοτωθώ

Μα είναι και βράδια
Που έρχεται στο σπίτι ένασ από την δουλειά
Και είστε όλο χάδια
Και σου μιλά όλο στ' αυτί ψιθυριστά

Και βάζει το χέρι
Εκεί που μόνο εγώ ξαπλώνω στα κρυφά
Σε ‘κείνα τα μέρη
Που μόνο εγώ κι εσύ τα ξέρουμε καλά

Μετά από λίγο
Ο τύποσ βγάζει από την τσέπη τα κλειδιά
Σου λέει θα φύγω
Γιατί στο σπίτι έχει γυναίκα και παιδιά

Και κλείνει την πόρτα
Και ‘συ γεμίζεισ το ποτήρι με ποτό
Και όπωσ και πρώτα
Στο σπίτι μένουμε μόνο εσύ κι εγώ

Σου τρέχει ένα δάκρυ
Και προσπαθώ ο κακομοίρησ να το πιω
Και φτάνω στην άκρη
Κι απ' τον λαιμό σου δεν μπορώ να κρατηθώ

Και πέφτω με χάρη
Και προσγειώνομαι μέσα στο ντεκολτέ
Και λέω μακάρι
Μην σηκωθείσ απόψε απ' τον καναπέ

Και είμαι τόσο μικρόσ
Κι επάνω στην κοιλιά σου περπατώ
Και σου την σπάω
Και θα ‘κανεσ τα πάντα να χαθώ

Μα δε φταίω εγώ
Για τη φαγούρα που σου προκαλώ
Φταίει η μοίρα
Και η πουτάνα η ζωή που μ' έκανε ψείρα