เดือนหงายที่ริมโขง

โอ้เวียงจันทน์
แดนนี้ฉันเคยได้ไป
โอ้เวียงวิไล
แดนที่ฉันนั่นเคยได้พัก
เจอะคนรักก็เวียงราตรี

โอ้เวียงจันทน์
คืนนั่นเดือนหงายแจ่มฟ้า
ทอแสงมากระทบหลังโขง
โขงเจ้าเอ๋ยไหลเอื่อย
ไหล่เรื่อยเป็นลำขดโค้ง
เหมือนเชื่อมโขงหัวใจพี่
ให้ฮักเจ้าจนสิ้นชีวา

เจอะเจ้าพี่ตามฝากฮัก
พี่ทักเจ้าด้วยสายตา
ใช่ว่าพี่จะเจ้าชู้
ฮักหนูพี่จึงข้ามมา
เห็นเดือนเจิดจ้าที่ริมฝังโขง
พี่จึงทอดโยงสายเรือ
จัดรถท่าเดื่อมาหาขวัญใจ

เจอะเจ้าพี่ตามฝากฮัก
น้องรักฮักพี่บ้างไหม
พี่ถามว่าฮักพี่บ่
เจ้าตอบว่าฮักพี่หลาย

พี่ถามว่าฮักเท่าใด
เจ้าตอบว่าฮักเท่าฟ้า
โอ้ขวัญตาโอ้ขวัญตาของเรียมนี้เอ๋ย
แม่ขนตางอนผู้งามเอ๋ย

โอ้เวียงจันทน์
แดนนี้ฉันเคยได้ไป
โอ้เวียงวิไล
แดนที่ฉันนั้นเคยได้พบ
เจอะคนรักก็ที่เพียงราตรี

เจอะกันเพียงเดี๋ยวเดียว
เกลียวรักไม่ทันทวี
อย่าเพิ่งนึกด่าว่าพี่หน่ายหนี
น้องเอ๋ยคนดี
เป็นเพราะหน้าที่
จึงทำให้พี่ต้องจากเวียงจันทน์