Enas Negros Thermastis Apo To Tzimpouti

Ο Γουίλλη, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί,
όταν από τη βάρδια του τη βραδινή σχολούσε,
στην κάμαρά μου ερχότανε, γελώντας, να με βρει
κι ώρες πολλές για πράγματα περίεργα μου μιλούσε.
Μου ΄λεγε πως καπνίζουνε στο Αλγέρι το χασίς
και στο  ΄Αντεν πως, χορεύοντας, πίνουν την άσπρη σκόνη,
κι έπειτα πως φωνάζουνε και πως μονολογούν,
όταν η ζάλη μ΄ όνειρα περίεργα τους κυκλώνει.
Μου λεγ΄ ακόμα ότ΄ είδ΄ αυτός, μια νύχτα που ΄χε πιει,
πως πάνω σ΄ άτι εκάλπαζε, στην πλάτη της θαλάσσης,
και πίσωθέ του ετρέχανε γοργόνες με φτερά.
Σαν πάμε στο Άντεν, μου λεγε, και συ θα δοκιμάσεις.
Εγώ γλυκά του χάριζα και λάμες ξουραφιών
και του ΄λεγα πως το χασίς τον άνθρωπο σκοτώνει,
και τότε αυτός συνήθιζε, γελώντας, τρανταχτά,
με το ΄να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει.
Μες στο τεράστιο σώμα του είχε μια αθώα καρδιά.
Κάποια νυχτιά, μέσα στο μπαρ Ρετζίνα στη Μαρσίλια,
για να φυλάξει εμένανε από έναν Ισπανό,
έφαγε αυτός μιαν αδειανή στην κεφαλή μποτίλια.
Μια μέρα τον αφήσαμε στυγνό απ΄ τον πυρετό,
πέρα στην Άπω Ανατολή, να φλέγεται, να λιώνει,
Θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουίλ
και δώστου εκεί που βρίσκεται λίγη απ΄ την άσπρη σκόνη.