ไฟกับตะวัน

คืนที่เรายืนมองฟ้าด้วยกัน
บอกฉัน
จะจับมือกันเรื่อยไป
จะไม่คิดเกรงกลัว
กับหนทางไกล
จะให้ฉันเป็นไฟส่องทาง
ความมืดมัวอ้างว้างนั้นเธอ
ไม่หวั่นไหว

เดินผ่านกลางคืนมาถึงกลางวัน
กลับหัน
สะบัดมือเดินหนีไป

เมื่อเธอพบตะวัน
ส่องแสงแรงไกล
ก็เลยทิ้งดวงไฟส่องทาง
เธอไม่กลัวอ้างว้างจึงจาก
ฉันไป

ไฟ
กับประกายของแสงตะวัน
ฉันจึงไม่สงสัย
เธอ
ย่อมจะโยนดวงไฟ
และคงไม่คิดกลับคืน

กัดฟันฝืนใจทน
เหตุผลเธอมี
เจ็บคราวนี้จะยอมข่มใจ
มองภาพเธอเดินหายไปจาก
สายตา

เดินผ่านกลางคืนมาถึงกลางวัน
กลับหัน
สะบัดมือเดินหนีไป

เมื่อเธอพบตะวัน
ส่องแสงแรงไกล
ก็เลยทิ้งดวงไฟส่องทาง
เธอไม่กลัวอ้างว้างจึงจาก
ฉันไป

กัดฟันฝืนใจทน
เหตุผลเธอมี
เจ็บคราวนี้จะยอมข่มใจ
มองภาพเธอเดินหายไปจาก
สายตา