สั่งฟ้าฝากดิน

ยามที่พี่อ้างว้างว่างใจ
นวลน้องต้องจากไป
ใจพี่นี้ครวญคร่ำ
ทิ้งรอยแผลเก่าให้เราชอกช้ำ
ใจรักเจ้าลืมคำ
ทำเหมือนไม่ปราณี

เรียมหลั่งน้ำตาสะอื้น
ยามดึกดื่นค่อนคืน
ทนขมขื่นทวี
มองเฝ้ามองฟากฟ้าราตรี
ลืมผืนดินลืมพี่
ลืมรักที่เคยหมาย
เธอเปรียบดังชาวฟ้าโสภิณ
ไยทิ้งให้ชาวดิน
ครวญถวิลร้องไห้
น้ำใจรักเจ้าช่างเปลี่ยนง่ายดาย
ชาวฟ้าช่างโหดร้าย
ไยถึงได้ใจดำ

เคยฝากน้ำคำพร่ำพรอด
ฟ้าเคยกอดกับดิน
ลืมรักสิ้นดินช้ำ
เคยฝากใจให้ฟ้าดินจำ
คำรักเอยเคยพร่ำ
ไยฟ้าเจ้าทำลาย

ใจไม่เคยจะคิดว่าคุณ
ลืมรักอุ่นไอดิน
เพียงฝากลิ้นลวงให้
น้ำคำฟ้าสั่งฝากดินกินใจ
ไยฟ้าไม่จำไว้
ใจหนอช่างแปรผัน
ลืมถ้อยรักเคยเชยชื่น
ลืมกระทั่งวันคืน
เคยชิดชื่นด้วยกัน
เราอยากเด็ดดอกฟ้าลาวัลย์
ความรักเราจึงสั้น
ดินนั้นต้องเจียมตัว