เผลอใจรัก

เผลอใจใฝ่ปอง
จึงหมองหม่น
เสียดายที่เกิดมาจน
สู้ทนฟังคำเย้ยมา

เสียดสีทิ่มแทงในใจ
ผลักไสให้ไปไกลตา
ค่ามีก็เพียงดอกหญ้า
เจ้าดอกฟ้างามเด่น

รักจริงจากพี่ชาวดิน
ยุพินจึงมองไม่เห็น
ชื่นชมชาวฟ้าใช้เงินตราเช้าเย็น
เจ้าเพลินหลงเล่น
เอารักเซ่นเงินตรา

สักวันเจ้าคงคิดถึงพี่
คิดถึงรักเก่าเรามี
เจ้าพลีรื่นรมย์สมอุรา
พลอดรักกันเพียงลำพัง
ต่างหวังเพียงชีวา
สี่ปีไม่มีคุณค่า
วาสนาพี่ต่ำ

คิดหาคนช่วยปลอบใจ
นี่ไฉนแผลใจลุกลาม
รักต้องติดลบ
เมื่อได้พบคนงาม
ปวดใจเช้าค่ำ
ครวญรักพร่ำก่อนเคย