แว่วเสียงซึง

ใครหนอดีดซึงให้ข้าเจ้าซึ้งซ่านทรวงเอ๋ย
ก่อนอ้ายพี่เคยดีดซึงสอนข้าเจ้าฮัก
ต่างฮู้ใจกันทุกวันประจักษ์
พะเยาป่าสักสลักเสียงซึงยังตรึงอุรา

แว่วซึงคร่ำครวญให้ใจฮักป่วนจริงหนอ
ข้าเจ้าเฝ้ารอเฝ้าคอยฮักอ้ายกลับมา
บ่ฮู้ใจอ้ายร้ายดังเขาว่า
เสียแรงคอยท่าข้าเจ้าฮักจริงยิ่งกว่าสิ่งใด

อ้ายเอยบ่ห่อนเยือนฮักข้าเจ้า
อ้ายลืมพะเยาลำเนาพงไพร
ลืมซึงยังหวานซ่านซึ้งทรวงใน
เสียงซึงแว่วมาครั้งใดให้ข้าเจ้าหลั่งน้ำตา

อ้ายเอยบ่มีใจฮักข้าเจ้าแล้วหนอ
ลืมเหย้าลืมหอเรือนฮักของอ้ายห่อนมา
สิ้นฮักข้าเจ้าบ่เยือนเห็นหน้า
บ่ได้เห็นว่าอ้ายพี่นี้มาฮักร่วมดีดซึง

อ้ายเอยบ่ห่อนเยือนฮักข้าเจ้า
อ้ายลืมพะเยาลำเนาพงไพร
ลืมซึงยังหวานซ่านซึ้งทรวงใน
เสียงซึงแว่วมาครั้งใดให้ข้าเจ้าหลั่งน้ำตา

อ้ายเอยบ่มีใจฮักข้าเจ้าแล้วหนอ
ลืมเหย้าลืมหอเรือนฮักของอ้ายห่อนมา
สิ้นฮักข้าเจ้าบ่เยือนเห็นหน้า
บ่ได้เห็นว่าอ้ายพี่นี้มาฮักร่วมดีดซึง