หนองหารวิมานร้าง

หนองหานแห่งนี้เคยมีนิทานกล่าวไว้
เรื่องราวของผาแดงนางไอ่
ตราไว้เป็นรอยซากหนอง
ก่อนนี้ธารใสเย็นเจิ่งนอง
ทิวทุ่งทองสวยงามเหลือที่อุดมดีพืชผลปูปลา​

หนองหานบัดนี้ไม่มีน้องนางคู่ขวัญ
จึงแห้งแล้งโคลนตมตื้นตัน
มันเหมือนใจชายบ้านนา
ที่ฝันคอยน้องมาเนิ่นช้า
จนท้องนาหญ้าคารกเกลื่อน
จนเสาเรือนน้องเจ้าผุไป

นางลืมถิ่นที่เคยสำราญ
หมื่นคำสาบาญที่งานพระธาตุหรือไร
ยิ่งงานแข่งเรือ
เบื่อแล้วงานเซิ้งบั้งไฟทิ้งจอบทิ้งควายคันไถ
หนีตามชายกรุงเทพไปแล้ว

น้องหานเรียกหาแก้วตาน้องพี่อยู่ไหน
แม่ของน้องท่านนอนเป็นไข้
ไม่มีใครคอยสืบแนว
อย่าคิดเดินเหินไปนอกแถว
จะเสียแนวหญิงงามบ้านป่า
ชายบ้านนาเขาเฝ้าห่วงนาง

น้องหานเรียกหาแก้วตาน้องพี่อยู่ไหน
แม่ของน้องท่านนอนเป็นไข้
ไม่มีใครคอยสืบแนว
อย่าคิดเดินเหินไปนอกแถว
จะเสียแนวหญิงงามบ้านป่า
ชายบ้านนาเขาเฝ้าห่วงนาง