Sailom Ngao

เพราะสายลมแห่งความเหงา
พัดพาเรามาพบกัน
ในวันที่ฉันนั้นมีแฟนแล้ว

เมื่อรักเกิดขึ้นอีกครั้ง
แต่ยังไม่มีวี่แววจะหาทางออก
จากประตูความสันพันธ์

ต้องหลบซ่อนอยู่อย่างนี้
กับหัวใจที่หวาดหวั่น
กลัวว่าเธอคนนั้นจะรู้ความจริง

จะจบกับเธอก็เจ็บ จะเก็บเธอไว้ก็กลัว
จิตใต้สำนึกดีชั่วกดดันจนฉันสับสน
คนปัจจุบันก็รักจนหมดหัวใจ
คนเข้ามาใหม่ก็ห่วงใยเธอเหลือจะทน
ถ้าจะเก็บเธอไว้ทั้งสองก็ต้องข้ามศพอีกคน
คงไม่มีใครยอมเสียใครให้ใครหรอกหนอ

แค่สายลมแห่งความเหงาพัดมาเบาเบาก็เจ็บ
หนาวเหน็บจนลึกสุดขั้วหัวใจ
ไม่คิดโทษใครทั้งนั้นเพราะฉันมันคนหวั่นไหว
สายลมเหงาพัดมาเมื่อใดมีคนร้องไห้ทุกที

จะจบกับเธอก็เจ็บ จะเก็บเธอไว้ก็กลัว
จิตใต้สำนึกดีชั่วกดดันจนฉันสับสน
คนปัจจุบันก็รักจนหมดหัวใจ
คนเข้ามาใหม่ก็ห่วงใยเธอเหลือจะทน
ถ้าจะเก็บเธอไว้ทั้งสองก็ต้องข้ามศพอีกคน
คงไม่มีใครยอมเสียใครให้ใครหรอกหนอ

แค่สายลมแห่งความเหงาพัดมาเบาเบาก็เจ็บ
หนาวเหน็บจนถึงสุดขั้วหัวใจ
ไม่คิดโทษใครทั้งนั้นเพราะฉันมันคนหวั่นไหว
สายลมเหงาพัดมาเมื่อใดมีคนร้องไห้ทุกที

ความเหงามาเยือนเมื่อใดหัวใจหวั่นไหวทุกที