สุสานหัวใจ
พจน์ สุวรรณพันธ์
เพราะสายลมแห่งความเหงา พัดพาเรามาพบกัน ในวันที่ฉันนั้นมีแฟนแล้ว เมื่อรักเกิดขึ้นอีกครั้ง แต่ยังไม่มีวี่แววจะหาทางออก จากประตูความสันพันธ์ ต้องหลบซ่อนอยู่อย่างนี้ กับหัวใจที่หวาดหวั่น กลัวว่าเธอคนนั้นจะรู้ความจริง จะจบกับเธอก็เจ็บ จะเก็บเธอไว้ก็กลัว จิตใต้สำนึกดีชั่วกดดันจนฉันสับสน คนปัจจุบันก็รักจนหมดหัวใจ คนเข้ามาใหม่ก็ห่วงใยเธอเหลือจะทน ถ้าจะเก็บเธอไว้ทั้งสองก็ต้องข้ามศพอีกคน คงไม่มีใครยอมเสียใครให้ใครหรอกหนอ แค่สายลมแห่งความเหงาพัดมาเบาเบาก็เจ็บ หนาวเหน็บจนลึกสุดขั้วหัวใจ ไม่คิดโทษใครทั้งนั้นเพราะฉันมันคนหวั่นไหว สายลมเหงาพัดมาเมื่อใดมีคนร้องไห้ทุกที จะจบกับเธอก็เจ็บ จะเก็บเธอไว้ก็กลัว จิตใต้สำนึกดีชั่วกดดันจนฉันสับสน คนปัจจุบันก็รักจนหมดหัวใจ คนเข้ามาใหม่ก็ห่วงใยเธอเหลือจะทน ถ้าจะเก็บเธอไว้ทั้งสองก็ต้องข้ามศพอีกคน คงไม่มีใครยอมเสียใครให้ใครหรอกหนอ แค่สายลมแห่งความเหงาพัดมาเบาเบาก็เจ็บ หนาวเหน็บจนถึงสุดขั้วหัวใจ ไม่คิดโทษใครทั้งนั้นเพราะฉันมันคนหวั่นไหว สายลมเหงาพัดมาเมื่อใดมีคนร้องไห้ทุกที ความเหงามาเยือนเมื่อใดหัวใจหวั่นไหวทุกที