น้ำตาร่วงหลังพวงมาลัย

ทุกวันฉันนั่งหลังพวงมาลัย
ขับขี่รถไปอยู่กลางถนน
หัวอกสั่นหวิวหวิวพะวักพะวน
เหม่อลอยสับสนเหมือนคนไม่มีหัวใจ

เหลียวมองดูเบาะข้างเคียงว่างเปล่า
ว้าเหว่เงียบเหงาสุดจะทนไหว
คิดถึงแต่ครั้งยังสดชื่นหัวใจ
จะไปแห่งไหนฉันมีเธอใกล้ไม่ห่าง

แต่บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างผันแปร
ความไม่แน่แท้เข้ามาแทรกอยู่ตรงกลาง
เธอและฉันต้องเดินกันคนละทาง
เหลือเพียงเศษเสี้ยวความหลังฝังใจจำพร่ำเพ้อ

รถคันใดแซงหรือแล่นสวนมา
ฉันสอดสายตาแอบมองเสมอ
แสนสุดจะคิดถึง อยากเห็นหน้าเธอ
แต่พอได้เจอน้ำตาฉันเอ่อไหลร่วง

แต่บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างผันแปร
ความไม่แน่แท้เข้ามาแทรกอยู่ตรงกลาง
เธอและฉันต้องเดินกันคนละทาง
เหลือเพียงเศษเสี้ยวความหลังฝังใจจำพร่ำเพ้อ

รถคันใดแซงหรือแล่นสวนมา
ฉันสอดสายตาแอบมองเสมอ
แสนสุดจะคิดถึง อยากเห็นหน้าเธอ
แต่พอได้เจอน้ำตาฉันเอ่อไหลร่วง