O Geron Kai I Grea

Ο γέρον κι η γραία
πορπατούν βαρέα
Έρθανε σο τέλος τη ζωής
Ο γέρον ερρούξεν,
Τη γραία -ν- εκούξεν
«Νὼ μα το χ̌ερόπο σ’, λελεύω την ψ̌ η σ’!»
Κάθουν αναπάουν
και -ν- ορωματι͜άουν
ση ζωήν ατουν ντ’ επέρασαν
Τα χρόνια ντ’ ευτάνε
τοι νέοις έσπρυνανε,
εζάρωσαν και -ν- εγέρασαν
Αέτσ’ έν’ ο κόσμον,
’κ’ είμες εμείς μόνον,
όσα γεννίουν ν’ αποθάν’νε
Μόνον τα ραχ̌ ία,
ατά ’κ’ έχ’νε ψ̌ ήα
(και) χρόνια, ζαμάνια απομέν’νε