O Jednej Wiśniewskiej

Żyli w pałacu hrabia z hrabiną
On zwał się Rodryk ona Francesca
A w drugim domu za ich meliną
Mieszkała sobie jedna Wiśniewska

Niewinne serce miała hrabina
I takąż duszę pieską niebieską
A on był gałgan i straszna świnia
I pitigrilił się z tą Wiśniewską

Biedna hrabina łzami płakała
Z ciągłej żałości wyschła na deskę
I na kolanach męża błagała
Odczep się draniu od tej Wiśniewskiej

Próżno chodziła z hrabią na udry
Na próżno klęła swą dolę pieską
On ciągle ganiał do tej łachudry
I szeptał czule „O ty Wiśniewsko"

Aż raz hrabina miecz zdjęła z ściany
Zmierzyła hrabię okiem królewskim
Siedź tu powiada ty w herb drapany
Dzisiaj nie pójdziesz do tej Wiśniewskiej

On zaś będący pod ankoholem
Czyli jak mówią zalany w pestkę
Wyrżnął hrabinę łbem w antresolę
I dawaj gazu! Do tej Wiśniewskiej

Biedna hrabina padła na dywan
Cała zalała się krwią niebieską
A gdy już czuła że dogorywa
Rzekła poczekaj o ty Wiśniewsko

Potem się odbył pogrzeb wspaniały
Hrabia nad grobem poronił łezkę
Strasznie się martwił przez dzionek cały
A na noc poszedł  do tej Wiśniewskiej

Wtedy hrabina z mogiłki wstała
Wyrwała z trumny sękatą deskę
Poszła za hrabią na śmierć go sprała
I rozwaliła łeb tej Wiśniewskiej

Chociaż lebiegi grzeszyli tyle
I na nich w końcu też przyszła kreska
Dziś sobie leżą w jednej mogile
Hrabina hrabia i ta Wiśniewska